ZUID-AFRIKA
RONDREIS ZUID-AFRIKA
27 oktober 2014
Koen heeft in 2002 reeds het noorden van Zuid-Afrika bezocht en was er nog altijd vol van. Hij vond het dan ook hoog tijd om dit fascinerende land nog eens te bezoeken. Na een grondige studie van het grote aanbod kozen we uiteindelijk voor Hobo Reizen. Een wereld in één land: een 20-daagse rondreis van Johannesburg naar Kaapstad. Tijdens deze reis bezoeken we ook 2 kleine landjes: Swaziland en Lesotho.
Een wereld in één land: van het observeren van wilde dieren tot het proeven van een lekkere wijn, de mogelijkheden van Zuid-Afrika zijn net zo veelzijdig als het oneindige landschap zelf.
Laat jou verras deur die wonderlike wêreld van Suid-Afrika! Geniet dit!
Maandag 27 oktober – dinsdag 28 oktober
Hoera, eindelijk weer vakantie. Na maanden aftellen, ontsnappen we een paar weken aan de sleur en dagelijkse zekerheden en maken we plaats voor avontuur en fascinatie voor het onbekende: we gaan naar Zuid-Afrika. We nemen ruim op tijd de trein naar Zaventem zodat we daar nog iets kunnen eten. Om 14:15 u hebben we een afspraak met de rest van de groep. We hebben reeds eerder kennis gemaakt en popelen nu om de kennismaking verder te zetten.
SN2905 Brussel – Londen: 16u35 – 16u38
SA237 Londen – Johannesburg : 21:05 – 10:20
Voor we op het vliegtuig naar Johannesburg mogen stappen, wordt er aan iedereen gevraagd of we de laatste 30 dagen nog in West-Afrika waren geweest. Met de ebola epidemie in West-Afrika zijn ze toch voorzichtig. Alhoewel wordt er door iedereen eerlijk geantwoord?
Het vliegtuig zit niet helemaal vol en Koen gaat op een rij met 4 plaatsen zitten. Dat zit er goed uit. Helaas voor hem komt er toch nog iemand zitten. Maar we hebben toch veel plaats.
Na een rustige vlucht landen we mooi op tijd in Johannesburg waar we worden opgewacht door onze chauffeur Andries en onze plaatselijke gids: Hilde. We worden dus begeleid door 2 gidsen: onze Belgische Hilde en onze Afrikaanse Hilde.
Een korte rit brengt ons in Pretoria, de administratieve hoofdstad van Zuid-Afrika. Pretoria kleurt dezer dagen purper door alle jacarandabomen die nu in bloei staan. We houden eerst halt bij het Voortrekker Monument, het gedenkteken voor de pioniers van Zuid-Afrika. Het symboliseert de kracht, de moed en de onverzettelijkheid van de Voortrekkers. In de koepel van het gebouw is een opening van 10 cm aangebracht, waardoor op 16 december
Daarna bezoeken we het Kruger Museum, de prachtig gerestaureerde en bescheiden woning van Paul Kruger. Behalve enkele sobere bezittingen, staan er ook zijn eigen rijtuig en een officiële staatsiekoets.
Een laatste halte is bij het negen meter hoge standbeeld van Nelson Mandela. Het standbeeld staat in een mooie tuin voor de historische Uniegebouwen, waarin de kantoren van de regering en de president zijn ondergebracht. Het standbeeld is prachtig.
Om 18 u komen we aan in ons hotel waar we een drankje krijgen aangeboden. Later genieten we van onze eerste braai. Heel lekker.
Moe maar voldaan duiken we in ons bedje. We hebben echter het ‘genoegen’ kennis te maken met de brulkikkers. Een lawaai dat die beesten maken. Ongeloofelijk. Veel slapen zal er niet bij zijn. Welcome to Africa 🙂
Woensdag 29 oktober
Deze morgen stoppen we eerst aan een paar huisjes van de Ndebele stam. Ze wonen hier niet, het is enkel bedoeld voor de toeristen. De Ndebele zijn beroemd om hun liefde voor kleurrijke en symbolische decoraties zoals met geometrische motieven versierde muren en complex kralenwerk op kleding. Naast deze kenmerkende kleding dragen zij altijd een deken met felgekleurde strepen, die direct herkenbaar is als een Ndebele-deken. Hoewel de Ndebele stam – zeker in deze tijd – trots is op haar cultuur, zijn er niet veel vrouwen meer over die zich in de traditionele outfit kleden. Ze doen dit waarschijnlijk ook vooral voor de toeristen. Ze dragen dan hun traditionele kledij met daaronder Allstars 🙂
In Cullinan, ten oosten van Pretoria, ligt de Premier Diamant Mine, waar de grootste diamant ooit, werd opgegraven. Deze schijnbaar onuitputtelijke diamantmijn levert jaarlijks rond 1 miljoen karaat diamant, vooral industriediamant. Er moet in de Cullinan-mijn 720 ton kimberliet naar boven gehaald worden voor iedere 29 Kt aan diamant. We worden verwelkomd door Grace en krijgen een uiteenzetting en een filmpje in het Zuidafrikaans. Heel leuk! Daarna krijgen we een rondleiding.
Best wel interessant. Uiteraard kon een bezoek aan de diamantshop niet ontbreken. Hm mooie dingen, maar als ik bedenk wat ik met dat geld allemaal zou kunnen doen.
Daarna wacht ons nog een rit van 450 km naar Hazyview. Het verveelt echter niet want we zien mooie landschappen. Ook Koen zijn werk komt er bij kijken. We zien bordjes staan met SAPPI: South African Paper and Pulp Industry. Bomen die gekapt worden om papier van te maken, hetzelfde papier dat ook in de drukkerij gebruikt wordt.
Het is een prachtige zonnige dag. Onderweg één enkele bui maar enkele kilometers verder schijnt alweer de zon. Ons hotel voor de komende 4 dagen is het Protea Hotel Hazyview. Mooi hotel met een mooi uitzicht, juist wat last van dode vliegjes die op het bed liggen. Ze komen uit ons plafond: een strooien dak. Blijkbaar zitten er door de voorbije droogte veel vliegjes in het strooien dak. Ze hebben eerst gekuist, dan gespoten voor de vliegjes. Bijgevolg dode vliegjes op het bed. Bij ons viel het dan eigenlijk nog mee. Bij anderen was het erger en die hebben een andere kamer gekregen, een zonder strooien dak :).
Een leuke avond gehad maar op tijd naar bed want morgen is het om 4.15u op te staan: we gaan naar het Krugerpark! Aangezien we hier 4 dagen verblijven, hebben ze ons programma aangepast naargelang de weersomstandigheden. Morgen geven ze heel warm weer en daarom starten we met het Krugerpark.
Donderdag 30 oktober
Vandaag staat het Krugerpark op het programma. Het Krugerpark is 322 km lang en gemiddeld 65 km breed. Het is een van de hoogtepunten van de reis. Spannend! We hopen vandaag de big five te spotten: neushoorn, buffel, olifant, luipaard en leeuw. Het zijn de meest gevaarlijke dieren.
Om 04:15 u wake up. Vroeg!!! Het is te vroeg om te ontbijten maar er staat een kan koffie klaar. Een ontbijtpakket krijgen we mee.
Het beloofd een warme dag te worden maar voor ’s morgens hadden ze ons verwittigd een fleece mee te nemen. We worden in 2 groepjes verdeeld: onze chauffeur is Werner. We vertrekken aan ons hotel rond 5 uur. Het is een open jeep en zodra we beginnen te rijden is het koud! Ik was blij dat ik ook een sjaal bij had.
Het Krugerpark rijden we binnen via de Numbi Gate en ondertussen zien we een mooie zonsopgang. Nu op zoek naar de big five. Onze eerste die we zien is de buffel en daarvan zullen we er nog veel zien.
We kijken onze ogen uit. Opeens zegt Werner: ik ruik een olifant en effectief even later zien we in de struiken 2 olifanten. We krijgen instructies om goed in bepaalde bomen te kijken omdat daar de luipaarden in liggen. Om de katachtigen te spotten, wordt het echter twijfelachtig. Het is reeds te warm aan het worden.
We zien nog vele andere dieren zoals de witte neushoorn, impala’s (ook wel Macdonaldjes genoemd), koedoe’s, neushoornvogels, arenden, een krokodil, mooie vogeltjes, zebra’s, blauwbalaapjes en giraffen. Ook de kleine beestjes zien we in actie: de mestkevers. Ongelooflijk wat die beesten een werk verzetten. Naast deze vele dieren zien we ook prachtige landschappen.
In de loop van de voormiddag houden we halt om ons ontbijtpakket te verorberen waarna we onze rit verder zetten. De ranchers staan voortdurend met elkaar in contact en zo komen we te weten dat er leeuwen gespot zijn. Ze liggen te slapen onder een boom, iets verder van de weg maar met onze verrekijker zijn ze vrij goed te zijn. Het is fantastisch om dit te zien.
Onze lunchpauze houden we in Skukuza. Dit is het grootste kamp in Krugerpark. Er is een mooi winkeltje bij maar zoals overal zijn ze ook hier niet rap. Geduld hebben is hier de boodschap.
In de omgeving van Skukuza heb je blijkbaar de meeste kans om de big five te spotten. Het luipaard krijgen we echter niet te zien.
Wel hebben we het geluk een zwarte neushoorn en de wilde Kaapse hond te spotten. Dit is volgens Werner heel zeldzaam.
Rond 15u zijn we terug in het hotel . Het was snikheet, dus tijd voor een pintje en een verfrissende duik in het zwembad.
Het avondeten is buiten voorzien maar een onweer dreigt roet in het eten te gooien. Het trekt tijdig over en we kunnen alsnog buiten eten bij het kampvuur. We hebben wel nog eerst de tafels moeten verzetten want die stonden pal in de rookrichting maar ze hadden het zelf niet door: ‘African Style’, denk ik. 🙂
Het was een fantastische dag.
Vrijdag 31 oktober
De panoramaroute is vandaag aan de beurt. Deze route loopt door de provincie Mpumalanga. We rijden eerst naar het verste punt naar Blyde River Canyon. Het uitzicht onderweg is schilderachtig mooi. We begrijpen meteen waar de naam ‘panoramaroute’ vandaan komt. De Blyde river heeft een prachtige kloof door de bergen uitgesleten. We komen op 2 uitkijkpunten die een prachtig uitzicht bieden op enerzijds de kronkelende rivier 800 m lager en anderzijds de Three Rondavels. Deze 3 uniek gevormde heuvels zijn ontstaan door erosie en bestaan uit leisteen onder een kap van hard kwarts waar dennenbomen op groeien. De naam, Three Rondales, komt omdat ze lijken op rondavels, de traditionele hutten van de Xhosa stam.
We rijden verder en komen bij Bourke’ s Luck Potholes. De Potholes zijn bijzondere, cilindervormige gaten die ontstaan zijn door erosie op de plaats waar de rivieren Blyde en Treur samenkomen. Ze danken hun naam aan ene Tom Bourke die hier in 1870 goud vond en zich gelukkig prees. Het is prachtig.
Toen was het nog zonnig maar als we bij God’s Window komen, is het heel mistig. Normaal gezien heb je hier een mooi uitzicht over het Transvaalse laagveld, vandaag is het uitzicht nihil. God’s Window is gesloten :). Toch eventjes tot boven gewandeld in het regenwoud. Door de mist was het mysterieus mooi.
Daarna stoppen we in Graskop voor de lunch: pannenkoeken! Lekker! Eens iets anders dan een hamburger. Er zijn ook enkele mooie winkeltjes. Van Graskop rijden we dan naar Pilgrim’s Rest. Een avonturier vond hier in 1873 goud en de mijnbouw bleef hier in stand tot 1971. De provincie Transvaal kocht het hele dorp op en restaureerde een reeks oude gebouwen. Maar we kunnen er kort over zijn: hier valt niets te beleven. Onze Afrikaanse Hilde vroeg ook of we vonden of dit in het programma van Hobo moet blijven. Zij vindt het ook overbodig. We hadden ook liever wat langer rondgewandeld bij de Potholes.
Dit is ook de streek van de watervallen. We houden nog een korte stop bij de Mac Mac waterval en rond 16:40 u zijn we in het hotel. Deze avond gaan we eten in een vleesrestaurant: Ik heb krokodil gegeten. Heel lekker.
Zaterdag 1 november
Als ik deze morgen de gordijnen opentrek zie ik al beweging aan het zwembad. Ze zijn er alles in het gereedheid aan het brengen voor het huwelijk dat hier vandaag plaats vind. Alles in het wit.
We rijden opnieuw naar het Krugerpark. Ditmaal niet met een open jeep maar met onze eigen bus. Is bijlange zo leuk niet. We hebben niet het gevoel om op safari te zijn. Met alle respect voor Andries, onze chauffeur. Hij kan misschien wel goed sporen ontleden maar hij staat met niemand in contact om berichten van gespotte dieren te ontvangen of te melden.
We rijden het park binnen via de Paul Krugergate. Nu verder op zoek naar het luipaard. Helaas zullen we dit vandaag ook niet te zien krijgen. We hebben wel een luipaardschildpad gezien :). En eindelijk zien we van dichtbij ook een paar giraffen.
Wat we ook nog te zien krijgen: nijlpaarden in en uit het water, witte neushoorns, krokodillen, gieren, helmparelhoenen, visarenden, een halve hyena, steenbokken…
We waren gewaarschuwd tijdens onze lunch geen eten open en bloot te leggen maar ja hé. De aapjes waren rapper. Monique haar banaan lag maar een paar seconden op tafel of een aap was er al mee weg. Hoe vlug dit in zijn werk ging.:) Een paar meter verder zat hij dan rustig de banaan op te eten.
Na onze grappige lunch rijden we verder. We zien een familie olifanten waarbij er eentje op de grond ligt. Mama olifant probeert met haar poot het jong te laten opstaan maar helaas. Het is niet zo goed dat het jong op de grond blijft liggen. Door hun gewicht verstikken ze zichzelf. Maar ja dit is de gang van de natuur. Hoe jammer ook.
Daarna zien we een baviaan langs de kant van de weg zitten. We stoppen voor een foto. Maar het is ongelooflijk hoe die naar ons zit te kijken. Je vraagt je af: wie kijkt er naar wie 😉
We houden nog een drank- en plaspauze in Skukuza. Sommigen willen het winkeltje nog eens bezoeken. Wij genieten er van een fris pintje.
Als we terug in het hotel komen, is het huwelijksfeest in volle gang. We mogen een foto nemen van het huwelijkskoppel. ’s Avonds gaan we eten in een ander hotel waar we eerst een optreden krijgen van een jonge plaatselijke groep met zang en dans. Het was wel leuk maar het duurde iets te lang. Daarna mogen we aanschuiven voor het eten. Zo is er alweer een dag voorbij.
Zondag 2 november
We laten Hazyview en het Krugerpark achter ons en rijden naar het kleine koninkrijk Swaziland. Het is een hele mooie rit door een prachtig landschap. We worden onderweg ook vergast op een mini optreden: enkele kinderen dansen langs de kant van de weg met de hoop iets te krijgen. Liever geen geld geven maar iets anders. ’s Middags nemen we onze lunch in een hele mooie locatie. Enkele mooie winkeltjes mogen natuurlijk niet ontbreken.
We bezoeken een kraal met enkele hutten. Bokrijk op zijn swazi’s. We worden er rondgeleid door Paul, gekleed in traditionele klederdracht. Als afsluiter krijgen we nog zang en dans. Heel enthousiast stonden ze er niet bij. Het beste was nog de waterval: de Mantenga Falls die we eerst bezochten. Het wandelingtje er naar toe was nog vrij lastig. Maar we zijn al blij dat we onze benen eens mogen strekken.
Onder een stralende zon rijden we dan verder naar onze overnachting Mvubu Falls Lodge bij Marc en Greet. Er zijn maar 10 kamers, klein maar fijn. Een leuke avond gehad. Karin was de ganse avond liedjes aan het zingen voor ons ‘optreden’ morgen in het schooltje. Als dat maar goed komt 🙂
Maandag 3 november
We verlaten vandaag alweer Swaziland. Eerst bezoeken we nog een bedrijfje waar ze kaarsen maken. Mooie hebbedingetjes. Voor het bedrijfje is ook nog een klein zoeloemarktje. Dan zetten we koers naar het schooltje dat we gaan bezoeken. We mogen de klassen van de kleinere kinderen bezoeken. Twas wel leuk want deze kinderen waren zo enthousiast als ze ons zagen. Aandoenlijk. Om 10:45 u hebben ze pauze en moesten ze allemaal verzamelen om voor ons te zingen. Heel mooi! Daarna moesten wij voor hen zingen. We hadden op de bus nog geoefend maar geslaagd was ons ‘optreden’ niet echt. Enkele kinderen hebben dan nog eens gezongen en een beetje gedanst. Als afsluiter hebben ze dan nog het nationaal volkslied gezongen.
Voor de kinderen was het dan tijd om te eten. Degenen die niets bijhadden mochten met hun kommetje aanschuiven voor een lepel zure pap. Opeten deden ze met hun vingers. Eigenlijk toch wel zielig. Bij sommige kinderen zaten hun kleren vol gaten. Ruiten in het klaslokaaltje die gebroken waren. Op het platteland zie je toch veel armoede. Om het schooltje te steunen, hadden we pennen, potloden, gommen en notaboekjes bij. Ze wilden ook meubelen. Die hadden we niet bij 🙂
Nog een kleine fotostop aan een traditionele kraal. Na de heerlijke lunch op een mooie locatie en de grensovergang rijden we naar Hluhluwe. We zijn mooi op schema en hebben dus tijd om de valiezen te droppen in ons hotel: Protea Hotel Hluhluwe & Safaris. In plaats van het traditionele drankje krijgen we hier een stukje ananas aangeboden. Dit is immers de streek van de ananas.
We rijden nu naar het Hluhluwe Imfolozi Game reserve. Hluhluwe en Imfolozi zijn opgezet in 1895 om de neushoorn te beschermen tegen uitroeiing. Imfolozi was het eerste park in Zuid-Afrika dat safari’s aanbood.
Het park is dan ook vooral bekend om zijn groot aantal witte neushoorns en een kleinere populatie zwarte neushoorns. Ook zijn er leeuwen, olifanten en de nyala, die elders zeldzaam is, te bezichtigen. De heuvels en de weelderige vegetatie zijn totaal anders dan het Krugerpark. Van natuur is dit een heel mooi park. We bezoeken dit park ook helaas met onze eigen bus. Je kan dan niet de hoofdpaden verlaten en dan is het ook heel wat moeilijker om dieren te spotten. We hebben dan ook niet zoveel dieren gezien. Enkele witte neushoorns hebben we wel van heel dichtbij mogen aanschouwen.
Het is alweer avond. De dagen vliegen voorbij!
Dinsdag 4 november
Er staan een lange rit op het programma: 450 km door de provincie Kwazulu Natal, via Durban en Pietermaritzburg, naar de Zuidelijke Drakensbergen meer bepaald naar Underberg. Nog een vlugge stop aan een Zoeloemarktje. Eigenlijk niets te beleven. Alle kraampjes verkopen zowat hetzelfde.
We rijden door de provincie Kwazulu Natal. Na de lunch en nog maar eens een waterval stoppen we aan het Nelson Mandela Monument en museum in Howick KwaZulu-Natal. Een zeer mooi en uniek monument. De buitengewone sculptuur van kunstenaar Marco Cianfanelli bestaat uit 50 stalen kolom constructies – elk tussen de 6,5 en 9,5 meter hoog. Via een pad wandel je naar het monument en op een afstand van 35 meter zie je de beeltenis van Nelson Mandela te voorschijn komen. Prachtig! Wel is het momenteel moeilijk te fotograferen omdat er vrij veel wind is en het monument nogal beweegt.
Daarna rijden we door een gebied dat ondergedompeld is in de rook. Blijkbaar zijn ze een groot gebied gecontroleerd aan het afbranden zodat er daarna nieuwe begroeiing komt. We genieten van de mooie landschappen waar we door rijden. Na nog een korte fotostop komen we rond 16:30 dan aan in ons hotel : Sani Pass Hotel. Vanuit onze kamer hebben we een zeer mooi uitzicht: a room with a view. Prachtig. We willen nog even de benen strekken en wandelen naar onze volgende waterval, een kleintje weliswaar :-). We worden echter overvallen door een kleine ‘storm’. Enorm veel wind met gelukkig maar een beetje regen. We hadden de donkere wolken wel zien aankomen maar het ging rapper dan gedacht. Vliegensvlug een foto van de waterval en dan rap terug naar het hotel. In de gezellige bar met open haard genieten we nog van een drankje met enkele medereizigers.
Een lekker etentje à la carte in het hotel en de dag zit er weeral op.
Woensdag 5 november
We staan op met een schitterende zon. Fantastisch. Vandaag rijden we met een 4×4 via de Sani-Pass naar het kleine, bergachtige koninkrijk Lesotho. Het wordt het Zwitserland van Afrika genoemd maar dan in het tempo van Afrika. Een paar kilometer rijden en we komen op een aardeweg terecht en die blijven we volgen tot in Lesotho. De aardeweg is er niet te best aan toe. We worden dus ook behoorlijk door elkaar geschud.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ut elit tellus, luctus nec ullamcorper mattis, pulvinar dapibus leo.
Het is avontuurlijk. Haarspeldbochten en ravijnen. De plannen zijn er om hier een asfaltweg aan te leggen. De charme zal dan gedeeltelijk verloren gaan. Maar de prachtige landschappen blijven natuurlijk. En daar genieten we volop van. Tussen de grens Zuid-Afrika en Lesotho ligt er 8 km. De mooie blauwe hemel van deze morgen wordt helaas verdrongen door zwarte wolken. Jammer. We stijgen gestaag verder en de temperatuur daalt evenzeer. Als we helemaal boven zijn, zitten we op een hoogte van 2874 meter. Bibber bibber! We bezoeken een ronde woning van de basotho, de plaatselijke bevolking, waar we ontvangen worden door de vrouw des huizes. Van onze chauffeur krijgen we uitleg over hun leven. We mogen er proeven van hun zelfgemaakte brood en bier. Het brood was best lekker, het bier heb ik mij niet aan gewaagd.
Een dorpje is het niet echt, er staan maar maar enkele huisjes. Toch is het jammer dat we niet meer tijd hebben om eens rond te kijken. Het authentiek karakter van de huisjes verdwijnt een beetje door de kranen en bulldozers die er staan voor het aanleggen van de nieuwe weg. De werken worden uitgevoerd door Chinezen. Ik denk dat dit een meerjaren, zelfs veelmeerjarenplan zal worden.
Onze lunch is gereserveerd daarom moeten we tijdig weg. In de hoogst gelegen pub van Afrika krijgen we soep en brood. Met de frisse temperaturen is de soep welkom. We drinken hier het plaatselijke bier bij: maluti, een lekker biertje. Gezellige pub met een prachtig uitzicht. Dan begint de weg terug naar beneden. Het is eigenlijk lastiger dan naar boven rijden. We babbelen een beetje met onze chauffeur Martin oa over de vrouwen. Hij vroeg doodleuk hoeveel koeien de Belgische mannen moesten betalen voor hun vrouw:)
Om den duur ben je het toch wel een beetje beu van dooreen geschud te worden. Ik ben blij als we aan ons hotel zijn. Maar we hebben een prachtige rit gehad. De rest van de namiddag houden we het rustig. Beetje lezen, de foto’s bekijken. We installeren ons op het terras maar het is uiteindelijk toch een beetje te fris. De zon schijnt niet en dat voel je toch goed.
’s Avonds na het lekkere eten komen ze zeggen dat we verwacht worden in de salon. We krijgen nog eens een optreden. In grote lijnen hetzelfde als hetgeen we eerder al te zien kregen. Maar ze waren enthousiast! Een mooie afsluiter voor ons verblijf in de Drakensbergen.
Donderdag 6 november
We laten de Drakensbergen en het noorden van Zuid-Afrika achter ons en rijden richting het zuiden, richting de tuinroute. Weerom een lange rit, een dikke 500 km. Eerst rijden we verder door de provincie Kwazulu Natal.
Vervolgens bereiken we onze 4de provincie: de Oostkaap. Sinds 1994 telt Zuid-Afrika 9 provincies. Van 1910 tot 1994 was Zuid-Afrika onderverdeeld in 4 provincies, 4 onafhankelijke thuislanden en 6 niet-onafhankelijke thuislanden. Het oostelijk deel van de voormalige Kaapprovincie en de thuislanden, uit de tijd van de apartheid, Transkei en Ciskei, vormen nu samen de provincie Oostkaap. Golvende heuvels bezaaid met kleurrijke dorpjes, met oa veel groene huisjes. De groene kleur is uniek voor deze streek en wordt ter plaatse gemaakt door de vrouwen die het huis renoveren.
Hier en daar zien we ook Mandelahuisjes. De Oostkaap wordt voornamelijk bewoond door Xhosa en oa Nelson Mandela heeft hier zijn roots. We rijden het huis van zijn familie voorbij maar het is goed afgeschermd. De mooie landschappen volgen elkaar op. Hier zie je ook nog een echt stukje oorspronkelijk Zuid-Afrika. We rijden door dorpen en steden waar je geen enkele blanke ziet. We zien heel veel schoolkinderen langs de wegen en in de velden. Ze zijn gekleed in hun schooluniform. We zien ze in blauw, groen, bordeaux, grijs, gestreept… Waarschijnlijk vergeet ik er nog enkele. De oudere kinderen hebben nu hun matrix moeten doen. Dit is een soort examen.
Mensen zitten buiten hun huisjes, kinderen spelen in de tuin, de was hangt te wapperen in de tuin, bij voorkeur aan de afsluiting. Maar we zien toch veel armoede op het platteland.
We rijden verder richting East London en komen zo in de streek van de Wild Coast. Het is zo genoemd vanwege de vele ruige kusten en woeste brandingen waardoor ook veel schepen vergaan zijn.
We zijn blij als we in de late namiddag ons hotel bereiken: Blue Lagoon. Het is een 4* hotel maar eigenlijk is dit het niet waard, het minste hotel dat we gehad hebben. Het is wel heel mooi gelegen aan de Wild Coast. Naast het hotel loopt de rivier Buffalo die uitmondt in de Indische Oceaan. We gaan rap op verkenning uit, net zoals de meesten uit onze groep. We zijn allemaal blij onze benen te kunnen strekken en te genieten van het prachtige uitzicht. En het is inderdaad zeer mooi; de golven, de duinen. De bewolking geeft er nog een speciaal tintje aan. We kunnen er weer tegen.
Vrijdag 7 november
Port Alfred ligt fraai aan weerszijden van de monding van de Kowie River, halverwege Port Elisabeth en East London. Port Elisabeth is vandaagonze eindbestemming. Maar vooraleer we in Port Elisabeth aankomen, wacht ons nog veel fraais.
In Port Afred stoppen we aan het strand voor een koffiepauze. We kunnen een kleine wandeling maken. Het is er schitterend. We genieten volop van de oceaan, de zon en onze koffie.
’s Middags komen we aan in het Addo Elephant park. We lunchen eerst en hebben dan een beetje tijd om eens rond te lopen. Dan is het tijd voor onze game drive. Het park bezoeken we in een grote open truck. Ik ben vol verwachting. Olifanten vormen hier de voornaamste attractie en ze zijn zeer vaak van dichtbij te bekijken. Maar spijtig genoeg niet vandaag. We hebben welgeteld 1 olifant gezien. Ik was eigenlijk een beetje teleurgesteld. Maar het is wel een zeer mooi park. We hebben dan wel niet veel olifanten gezien, maar wel een schildpaddenrace. Was wel grappig. Voorts hebben we ook nog zebra’s en koedoe’s gezien. Het hoogtepunt kwam dan op het einde. We zijn tot vlakbij een leeuw gereden. Hij was dik gegeten, denk ik, want hij lag goed te slapen. Als de motor van de truck terug aanslaat, wordt hij wakker. Allez hij gaat rechtop zitten. Wakker is hij niet echt. Maar het was toch mooi om te zien.
We rijden dan verder naar ons hotel Protea Marine Hotel in Port Elisabeth. Rond de grote steden zie je de townships en dat is hier niet anders. Als je de armoede in de townships ziet dan slik je toch wel eventjes.
Tijdens een babbeltje na het eten blijkt dat bij verschillende van onze groep toch het gevoel leeft dat we iets te weinig van de bevolking zien. Een bezoek aan een township of een lokale markt zou toch een pluspunt zijn. We kaarten dit aan bij onze Belgische Hilde. Ze staat open voor als onze opmerkingen. Hierna duiken we ons bed in. De dag is toch weer voorbij gevlogen.
Zaterdag 8 november
Port Elisabeth de op 5 na grootste stad van het land, is een belangrijke havenstad. Een klein bezoekje aan de stad mag daarom niet ontbreken. Het is een Brits aandoende stad wat we ook zien aan het standbeeld van koningin Victoria op het marktplein. Bij het marktplein staan enkele mooie gebouwen oa het stadhuis. Het is een mooi pleintje om rond te kuieren en je hebt er een mooi uitzicht over de haven en de stad.
Onze volgende stop is Storms River. We zitten ondertussen in de tuinroute. Deze route geldt als één van de meest geliefde toeristische routes van Zuid-Afrika. Het ligt tussen Mosselbaai en Tsitsikamma.
Het traject is een aaneenschakeling van groen en bloemen, lange zandstranden, meren, rivieren, bergen, bossen en ravijnen. De begroeiing langs de autostrade is zeer mooi met veel fynbos. In Storms river wandelen we een kleine stukje over een brug met daaronder een diepe ravijn. Een beetje verder gaan we een boom bekijken:de outeniqua geelhoutboom of de Tsitsikamma Big tree. Volgens onze Afrikaanse Hilde is dit bezoek peperduur geworden: 3 jaar geleden was het 6 rand, tot een maand geleden 12 rand en nu maar liefst 36 rand om een boom te bekijken.
Onze volgende halte is de Bloukrans Bridge. Deze brug hangt zo’n 216 m boven de gelijknamige rivier. Hier kan je een van de hoogste bungeejumpen ter wereld maken. Hilde had op voorhand gevraagd of dit iemand wou doen, er was niemand geïnteresseerd. We gaan wel kijken naar andere moedigen die springen. Ongelooflijk, het kriebelt in mijne buik als ik iemand zie springen. Het kost 850 rand om te springen. Als je de brug overrijdt, kom je in de provincie Westkaap terecht. We lunchen in Plettenber Bay aan een mooi strandje. Na het eten hebben we nog tijd om een wandelingetje te maken op het strand. Het is er zalig!
Onze opmerking om een township bezoeken heeft resultaat gehad. Onze Afrikaanse Hilde heeft ervoor gezorgd dat we er ene kunnen bezoeken: Qolweni township. Dit heeft ze geregeld via oceanadventures. Agnes is onze gids. Zij werkt bij oceanadventures en woont tevens in deze township. Het is schrijnend hoe deze mensen leven. Toch zijn ze zeer vriendelijk. Ze hebben er geen bezwaar tegen dat blanke toeristen komen rondneuzen. Het geld dat we betalen, 200 rand/persoon komt volledig ten goede aan deze mensen. De huisjes zijn gemaakt van hout en golfplaten. Om een stenen huisje te krijgen, sta je op een wachtlijst. Als je zo’n een huisje bekomt dan wordt je oude krot afgebroken zodat er niemand anders komt in wonen. Er zijn geen scholen want om scholen gesubsidieerd te krijgen moet je in stenen huizen wonen en dat is hier niet het geval. Ze ontvangen wel steun van oceanadventures.
We rijden verder naar de Knysna lagune. Deze mooie lagune is door een smalle waterweg verbonden met de zee. De monding van deze geul wordt geflankeerd door twee enorme zandsteenkliffen, the Heads. Op deze mooie plaats drinken we een bekertje vonkelwijn op de verjaardag van Nicole. Heel tof!
Nog een kleine stop aan de Kaaimanrivier en om 18:45 u zijn we in ons Protea hotel in Mosselbay. Het was een leuke, gevarieerde dag. Warm begonnen maar in de late namiddag verdween de zon en werd het een pak frisser.
Zondag 9 november
Na een lekker ontbijt vertrekken we naar Oudtshoorn. Onderweg stoppen we eerst op de Robinson Pass voor het uitzicht. Het is er bewolkt en koud. In de voormiddag bezoeken we een struisvogelboerderij: the Cango Ostrisch Farm. De struisvogelfarms van Oudtshoorn zijn uniek in de wereld: nergens worden de dieren met zoveel succes gefokt. We worden er goed ontvangen en krijgen eerst uitleg over de struisvogels en het kweken van struisvogels. In het kweekcentrum mogen we zelfs een ei vasthouden. Daarna maken we kennis met Betsy, één van de struisvogels. We krijgen ook de kans om een ritje te maken op de rug van een struisvogel. Koen wou dit doen maar helaas mag je niet meer dan 75 kg wegen 🙂 Nicole waagt zich eraan. De struisvogel krijgt een zak over zijn kop en is dan vrij kalm. Het rijden op de struisvogel lijkt me echter toch niet zo simpel.
Ik heb de struisvogels mogen voederen: één kom eten in de hand, met mijn rug naar de struisvogels en over mijn schouder aten ze uit de kom. Was wel leuk. De hardheid van de eieren konden we ook nog even uittesten door er te gaan opstaan. Inderdaad keihard!
In het winkeltje kun je deze prachtig beschilderde eieren kopen. Uiteraad kan je ook handtassen kopen. Hm tot 11000 rand voor een handtas, dat is het mij niet waard.
Hierna rijden we naar de Cango Caves. Ze maken deel uit van een enorm complex kalksteengrotten tot diep in de Swartberg Mountains. We krijgen een rondleiding in de 3 grootste grotten. De grootste grot werd vroeger gebruikt voor concerten. Eén van de gidsen zingt nu ook en de akoestiek is inderdaad geweldig. Na de lunch rijden we over de beroemde Swartberg Pass. Deze 24 km lange steenslagpas kronkelt zich in talloze haarspeldbochten over de machtige Zwartbergen naar de grote Karoo. De weg werd reeds in de 19e eeuw aangelegd en is een uniek staaltje van wegenbouwkunst.
Het uitzicht is bij momenten magnifiek. We rijden naar de Meiringspoort waar we stoppen aan je raad het nooit: een watervalletje. Maar het was zeker de moeite waard. De rit terug naar het hotel loopt langs de Outeniqua Pass. Helaas is er geen uitzicht door de laaghangende wolken en is het koud. Het is ongelooflijk hoe rap het weer hier wisselt. Nauwelijks één uur geleden was het nog warm en zonnig.
We eindigen onze dag zoals hij is begonnen: met struisvogel. Maar nu op ons bord. Amaai dat was lekker! Met een lekker wit wijntje uit Stellenbosch! Een mooie afsluiter van een mooie dag.
Maandag 10 november
Onder een druilerige regen verlaten we Mosselbay. We rijden vandaag reeds naar onze eindbestemming: Kaapstad. Ik ben zeer nieuwsgierig. Maar vooraleer we daar zijn hebben we nog een vol programma. Eerst bezoeken we een aloe ferox bedrijf. Deze plant wordt gebruikt voor zijn vele eigenschappen. Genezing, ontgifting, anti-bacteriële, anti-virale en anti-parasitaire werking. Het is dan ook bijzonder goed geschikt voor de verzorging van uw huid. Uiteraard kan je al deze schoonheidsproducten hier kopen. Ik ben hier dan ook niet met lege handen buiten gegaan.
Vervolgens rijden we naar Swellendam. Dit is de op twee na oudste stad van Zuid-Afrika, gesticht in 1743. De Drostdy, nu museum, is de enige in zijn soort die in zijn oorspronkelijke 18de eeuwse vorm bewaard is gebleven. Ook voor het overige staat het plaatsje vol mooie Kaap-Hollandse gebouwen zoals bv de mooie Nederduits gereformeerde kerk. In een heel gezellig restaurantje lunchen we. Hele lekkere pasta gegeten.
In de bus, onderweg naar Hermanus, ontstaat er enige commotie in de bus. Stephane en Frie lopen enkele keren naar voor in de bus om met de Hildes te praten. Blijkt dat er in het programma staat dat we Cape Agulhas, het meest zuidelijke punt van Afrika, bezoeken. Onze Afrikaanse Hilde had besloten dit niet te doen en rechtstreeks naar Hermanus te rijden. Dit kan natuurlijk niet. Ze geeft dan ook toe dat ze een fout heeft gemaakt en dat we alsnog naar Cape Agulhas rijden. Dit met 3 uur vertraging tot gevolg en een superkort bezoek aan Hermanus.
Het bezoek aan Hermanus wordt dus ingekort tot een half uurtje. Vind ik ook wel jammer. Wat kun je nu doen op een half uurtje. Hier kan je tussen juni en oktober walvissen van heel dichtbij bewonderen. We zitten wel juist buiten deze periode maar andere Belgen hebben 2 dagen tevoor veel walvissen gezien. Jammer genoeg wil het weer ook niet mee. Het is nog altijd zwaar bewolkt met heel veel wind. Je moet natuurlijk ook al veel geluk hebben om op een half uurtje walvissen te spotten.
We rijden dan 1:30 u terug naar Cape Algulhas. Dit is dus het meest zuidelijke punt van Afrika: de meridiaan 20° E is de officiële scheidingslijn tussen de Indische en de Atlantische Oceaan. Precies op dit punt wijst de kompasnaald zonder enige afwijking naar het noorden. De Portugese naam Algulhas betekent “naalden” en slaat op scherpe riffen en rotsen onder water, een groot gevaar voor schepen die te dicht bij land kwamen. Er staat ook een mooie vuurtoren. Het is een kleine wandeling tot aan het belangrijkste punt. Toch wel fascinerend! We zijn er allemaal uitgelaten en krijgen er niet genoeg van om foto’s te nemen. Onze Belgische Hilde heeft een fles porto bij om op dit tof moment te klinken. Super! Ik ben blij dat we dit alsnog bezocht hebben.
Nu wacht ons nog een lange rit naar Kaapstad. Het is reeds 20:45 u als we bij ons hotel aankomen. Vlug de valiezen op de kamer en eerst gaan eten. Het was een lange dag en morgen moeten we weer vroeg op.
Dinsdag 11 november
Deze morgen wensen we Willy eerst een gelukkige verjaardag. Een mooi begin van wat een schitterende dag beloofd te worden. We hebben geluk met het weer. Zowel Robbeneiland als de Tafelberg kunnen vandaag bezocht worden.
Eerst rijden we naar het V&A Waterfront om daar de boot te nemen naar Robbeneiland. Robbeneiland was eerst een strafkamp voor weggelopen slaven maar werd later een van de beruchtste gevangenissen van de wereld. Vele politieke leiders van na de afschaffing van de apartheid werden hier vroeger gevangen gehouden – ook Nelson Mandela, die achttien jaar in sectie B gevangen zat. De gevangenis werd in 1996 gesloten. Onlangs werd Robbeneiland uitgeroepen tot werelderfgoed van Unesco. Het eiland en de gevangenis zijn nu een museum en
is enkel te bezichtigen onder leiding van gidsen. Vele van deze gidsen hebben hier vroeger zelf gevangen gezeten.
Na de overtocht met de boot stappen we over op een bus. Onze chauffeur is een ex-gevangene. We rijden over het eiland met onderweg enkele stops waar we dan uitleg krijgen over de oorsprong van het eiland, de bewoners en alles wat zich op het eiland afgespeeld heeft en nog steeds doet. We zien zo een klein kerkhof, met vooral lepra doden, een kalksteengroeve, een schooltje. Je probeert je in te beelden hoe het hier vroeger moet geweest zijn.
Na deze busrit worden we overgedragen aan een andere gids en maken we een wandeling door het cellencomplex. Ook hij is een ex-gevangene en hij vertelt over het dagelijkse leven tijdens zijn opsluiting. Het werken in de kalksteengroeve, hun eten en het contact met hun familie. We zien de kleine cel waar Nelson Mandela in gevangen zat. Piepklein! Na de rondleiding kon je nog vragen stellen aan de gids. We wandelen dan terug naar het haventje om de boot terug te nemen. Door een misverstand zitten we enkel met Ludo en Frie op de boot. De rest kon er niet meer bij en moest wachten op de volgende boot. Vanop het water heb je een mooi zicht op het Waterfront met daarachter de Tafelberg. Het is volledig zonnig geworden en we hebben een mooi beeld van de Tafelberg.
Als we terug voltallig zijn, rijden we naar de Tafelberg. Aan de kabelbaan heb je reeds een fantastisch uitzicht over Kaapstad. Je kan ook te voet naar bovig maar we nemen de kabelbaan. De kabelbaan overspant de afstand tussen het dalstation op 366 m en het bergstation op 1067 m met een 1244 m lange kabel. Als we boven komen, kijken we onze ogen uit. FENOMENAAL!! Na onze lunch, geen aanrader daar te eten plus als je buiten eet, wordt je aangevallen door vogels die je eten proberen af te pakken. Maar niet getreurd, we komen voor het uitzicht en dat is overweldigend. Lions’s Peak, Waterfront, Tafelbaai, Robbeneiland in het noorden, Camps Bay in het Westen, False Bay in het oosten en de glooiende bergruggen van het Kaaps Schiereiland in het Zuiden. Naast de mooie vergezichten kan je ook genieten van de mooie plantengroei en de klipdassies! Terug beneden hebben we nog tijd om de schilderachtige wijk Bo-Kaap te bezoeken.Het is heel mooi! Bo-Kaap staat bekend als de multiculturele moslimwijk van Kaapstad. De inwoners stammen af van de voormalige slaven, in de 18de eeuw vanuit Zuidoost-Azië naar Kaapstad gehaald door de Nederlandse VOC’ers, onder meer afkomstig uit Maleisie, Indie en Indonesie. In Kaapstad waren ze bekend als de ‘Cape Malays’.
Ten tijde van de slavernij was het voor de slaven verboden om kleurige kleding te dragen. De afschaffing van de slavernij in 1838 werd dan ook dubbel gevierd, en de kleur werd dubbel en dwars in de wijk gebracht: dat is de tijd waarop de huizen in de Bo Kaap hun kleurige laagjes verf kregen. Dat de huizen in de wijk er altijd fris geverfd bij staan, is niet voor niets. In de Bo Kaap is het traditie dat de bewoners na de periode van vasten tijdens de jaarlijkse Ramadan hun huizen opnieuw verven.
We wandelen daarna nog even door het centrum, langs enkele gebouwen, een klein marktje. Ook de compagnietuin is een bezoekje waard. Het is de oudste tuin in heel Afrika. Het oorspronkelijke doel ervan was om de bemanning van passerende schepen verse groenten en fruit te bieden. Tegenwoordig is er een variëteit aan inheemse en tropische planten, struiken en bomen te vinden, een volière en een restaurant.
En niet te vergeten veel eekhoorntjes. Het is een oase van rust in een grote stad als Kaapstad. Een prachtige plek om hier het glas te heffen op de verjaardag van Willy. Een lekker glaasje amarula.
Dit was een fantastische dag en het is nog niet voorbij. We hebben 25 minuutjes tijd om te douchen. We gaan deze avond eten in “Gold”. In dit restaurant worden we tijdens het eten vergast met kleurrijke optredens. Een SUPERDAG!
Woensdag 12 november
Om 7:30 u staan we alweer klaar om te starten. Maar het loopt een beetje uit. Onze Belgische Hilde is te laat. Kan gebeuren. Vandaag rijden we naar de wijnstreek. We stoppen eerst in Paarl waar we het taalmonument bezoeken. We krijgen er uitleg in het Afrikaans: ‘Die ontwerp van die argitek Jan Van Wijk stel die groei en ontwikkeling van Afrikaans voor en gee erkenning aan die taal se uiteenlopende wortels wat oor die drie kontinente Afrika, Europa en Asië verspreid lé. Van Wijk is ook geïnspireer deur die woorde van twee prominente Afrikaanse skrywers. Die Afrikaanse Taalmonument is op 10 oktober 1975 onthul’.
Onderweg naar Franschhoek houden we eventjes halt bij the Victor Verster Prison waar Mandela de laatste 2 jaar van zijn gevangenschap zat.
Franschhoek is een bijzonder mooi dorp, waar zich in 1688 het gros van de Franse hugenoten vestigde. We bezoeken er het Hugenot Memorial Museum en het Hugenot Monument. In de tuin staan enkele mooie kingprotea’s. Daarna maken we een wandeling door de hoofdstraat. De wijnroute die door Franschhoek Valley voert is door de hoge bergtoppen zeer mooi. We passeren ook het 300 jaar oude Boschendal Estate waar we stoppen voor een kleine fotostop. Het is schilderachtig.
Stellenbosch is onze volgende halte. De op één oudste stad van Zuid-Afrika telt 37000 inwoners. Naast de universiteit is de stad vooral bekend als wijncentrum en om zijn Kaapse Hollandse huizen. Het hele centrum is inmiddels onder monumentenzorg geplaatst. We bezoeken 4 van die oude huizen. Hierna hebben 1:30 u tijd voor onszelf. Zalig! We hebben een mooi terras gezien maar toen we er aankomen begint het te regenen. Maar binnen is er ook nog plaats. We hebben er lekker gegeten. Zalig met ons tweetjes. Er zijn ook mooie winkeltjes maar daar hebben we niet veel tijd meer voor. We maken nog een laatste rit door het mooie Stellenbosch en rijden dan naar onze wijndegustatie.
Om 15:30u hebben we een afspraak bij Fairview Wine and Cheese. Onze Afrikaanse Hilde heeft hier vroeger nog gewerkt. Voor het hoofdgebouw staat een torentje met 2 geiten. Het stinkt er een beetje. We krijgen 6 wijnen te proeven: 3 witte en 3 rode. De smaak gaat een beetje verloren door de kazen die je erbij te proeven krijgt. Geen hoogvlieger.
Terug naar Kaapstad. Ons geluk kan niet op vandaag. We mogen ook nog eens een kleine 2 uur ronddwalen in het V&A Waterfront. Ik vind het er fantastisch. Een beetje geshopt en dan bij ‘Den Anker’ iets gaan drinken. Het was aan het regenen dus we hebben onze orval binnen gedronken. Ongeloofelijk, zover van België en een orval drinken! Van het Waterfront hebben we nog te weinig gezien. Ik zou hier wel een paar dagen kunnen blijven.
’s Avonds krijgen we in het hotel een afrikaans buffet aangeboden.
Donderdag 13 november
We vertrekken vandaag via Chapman’s Peak Drive: Kaapstads mooiste slingerroute. Na elke bocht zie je wel een adembenemend landschap verschijnen. De route is enkele jaren gesloten geweest wegens het gevaar van rotslawines. Gelukkig is dit probleem opgelost en is de weg terug opengesteld. We stoppen om een foto te nemen van de haven van Hout Bay. Spijtig genoeg is de zon nog niet van de partij.
We rijden door naar Simon’s Town waar we een kleine stop inlassen. Aan de zuidkant van Simon’s Town stoppen we dan nog eens aan de rotsen van Boulders Beach. Deze rotsen zijn de verblijfplaats van de zwartvoetpinguins. Het zijn grappige beestjes. Ze zijn niet schuw en laten zich gemakkelijk fotograferen.
Vanuit Simon’s Town slingert de weg zich omhoog. De weg biedt een mooi uitzicht op de veel lager gelegen zee. In Smitswinkel Bay liggen enkele huisjes die enkel via de zee te bereiken zijn. Een beetje verder slaan we af richting Cape Point en Cape of Good Hope. De streek waar we doorrijden is schilderachtig mooi met vele vergezichten en behoort tot het Table Mountain National Park. De ene kant kijk je uit over False Bay en de andere kant zie je de Altantic Ocean. Onderweg zien we een koppeltje struisvogels. Onze eerste halte is Cape Point. Je kan met een shuttle naar de vuurtoren of te voet. Puf puf, te voet, tis toch lastiger dan gedacht. We komen als laatste boven :). Maar het uitzicht maakt veel goed. Ik val in herhaling maar het uitzicht boven is weerom FENOMENAAL.
Het is maar een beetje verder naar Cape of Good Hope. We passeren weer een struisvogelfamilie. Mooi met de oceaan als achtergrond. De flora en fauna aan de Kaap is heel mooi maar velen willen toch vooral een foto van het bord: Kaap die goede hoop: die mees suidwestelijke punt van die vasteland van Afrika. Nicole en Willy hebben dit punt gekozen om op hun beurt te trakteren voor hun verjaardag. In fairview hebben ze enkele flessen witte wijn gekocht. Het is een schitterend moment. We zijn toch bevoorrecht; te kunnen genieten in een mooi land, met toffe mensen en een lekker wijntje!
Door het mooie fynbos, langs enkele bontebokken en voorbij het vissersdorpje Kommetjie rijden we verder naar onze lunchpost. Vanop het zonovergoten terras hebben we een mooi uitzicht met op de achtergrond de oceaan. Echt genieten!
Na de lunch rijden we naar Groot Constantia. Groot Constantia is een wijnboerderij in Constantia nabij Kaapstad. Op het terrein wordt al sinds 1684 wijn geproduceerd. Deze wijnen, onder andere Syrah en Merlot, behoren tot de beste ter wereld. Het gebouw, dat in Kaaps-Hollandse stijl is gebouwd, is een nationaal monument en een toeristische attractie. Het is wel een mooi domein maar niet echt nodig. Dan had ik liever meer tijd gehad voor de wandeling door Kaapstad.
Onze Afrikaanse Hilde wil dus nu nog een wandeling maken door Kaapstad. Je kan het moeilijk een wandeling noemen. Eerder een rush. We blijven met moeite een paar minuten op dezelfde plaats, geen tijd om een foto te maken of gewoonweg te genieten. Dit kon beter. We zijn op tijd in ons hotel en hebben zo tijd genoeg om onze valiezen te maken.
Het is reeds onze laatste avond. Eten doen we in restaurant Karibu in de Waterfront. We krijgen eerst nog een half uurtje vrije tijd. Hm ja, te kort om iets te doen en te lang om te wachten. Het restaurant maakt dit alles goed, we hebben er lekker gegeten. Kortom het was een mooie afsluiter.
We mogen morgen een beetje langer slapen. We vragen dan ook aan de receptie in het hotel om ons morgen niet te wekken.
Vrijdag 14 november
Het is op zijn afrikaans, denk ik. We hebben geen wake up call gevraagd maar in plaats daarvan krijgen we er 2. Om 7u de telefoon: good morning this is your wake up call. Ik heb me juist weer geïnstalleerd in mijn bed als er op de deur wordt geklopt. Ik denk, oei, wat krijgen we nu. Ik naar de deur: this is your wake up call. Allez vooruit als we nu niet wakker zijn 🙂
Na het ontbijt en het uitchecken gaan we naar Kirstenbosch: ‘de nasionale botaniese tuin’. Baie om te sien. We hebben tot 11:30 u de tijd om hier rond te dwalen. We wandelen naar het verste punt waar de king protea’s bloeien. De king protea is de nationale bloem van Zuid-Afrika. Het is een mooie tuin met een grote verscheidenheid aan planten. Nog een laatste stop bij de geurtuin, een koffietje en we zijn klaar om naar de luchthaven te vertrekken. We nemen uitvoerig afscheid van onze Afrikaanse Hilde.
Onze vlucht naar Johannesburg verloopt vlekkeloos. Het is 15:45 u en er wacht ons een lange wachttijd. Onze vlucht is voorzien om 20:45 u. Maar Koen is er niet gerust in. Er staat geen informatie over onze vlucht op het bord. We zijn ondertussen met de groep aan het kwissen en besteden er geen aandacht aan. Helaas krijgen we dan te horen dat onze vlucht geannuleerd is. We zitten aan de verkeerde gate en blijkbaar is het allang geweten dat de vlucht geannuleerd is. De meeste passagiers zijn ondergebracht in een hotel buiten de luchthaven. Wij worden ondergebracht in een transit hotel van Protea. Eten krijgen we ook nog, het biertje erbij moeten we zelf betalen. Dat moeten we dan doen met de kaart. We hebben al onze rands uitgegeven. Die gingen we toch niet meer nodig hebben :). Het is allemaal wat chaotisch verlopen maar we zijn toch blij met ons bedje. En zo blijven we nog langer in Zuid-Afrika.
Zaterdag 15 november
Om 6u ’s morgens staan we aan de balie van het hotel. Weerom verloopt alles wat chaotisch. We weten eigenlijk niet goed wat er ons te doen staat. Ook Hilde weet het niet zo goed. Ook voor haar is dit een nieuwe ervaring. We moeten dus blijkbaar opnieuw inchecken. We gaan voorbij de douane om 20 meter verder in te checken en komen dan terug door de douane. En wat denk je, het water dat we gekregen hebben en het flesje dat we in taxfree gekocht hebben, moeten we afgeven. Hoe absurd is dit!
Onze vlucht is voorzien om 8u. Gelukkig verloopt alles goed en om 8:27 u stijgen we op. Op het vliegtuig excuseren ze zich nog eens voor de vertraging. Blijkbaar is het vliegtuig in Mombassa niet kunnen vertrekken wegens een technisch mankement. Er moest dus een ander vliegtuig gezocht worden. Het is een vrij nieuw vliegtuig en de vlucht verloopt zonder problemen. We landen om 17:30 u in Londen en ik denk, we zijn bijna thuis. Dat is het inderdaad: bijna.
Het is zaterdagavond en op dit uur zijn er geen vluchten meer naar Brussel. Nee!! Nog eens overnachten. Ik vind het verschrikkelijk! Maar we zijn machteloos. Er is dan wat onduidelijkheid over onze bagage. Dan is ze er wel en dan weer niet. Uiteindelijk nemen we dan de bus naar het Holiday Inn hotel zonder bagage. Na het inchecken doen we enkele inkopen in het winkeltje. Na een verfrissende douche kunnen we dan gaan eten. Enfin, dan maar het beste van maken zeker.
Zondag 16 november
We hebben afgesproken toch zeker op tijd op te staan zodat we tijdig in de luchthaven zijn. Vandaag willen we dan toch zeker thuis geraken. Eerst is er vooral onduidelijkheid op de luchthaven. Blijkt dat we inderdaad geboekt zijn op vlucht SN2094 naar Brussel om 11:15 u maar ze zijn vergeten te ticketten te maken en zonder ticketten kunnen we niet op het vliegtuig. We gaan een koffietje drinken en ondertussen gaan ze de ticketten maken. Maar de klok tikt verder en het is intussen al 10:30u Dat wordt spannend. De ticketten zijn klaar maar het inchecken lukt nog niet echt. Uiteindelijk zijn we ingecheckt. Dan nog voorbij de douane die, hoe kan het ook anders, ook nog eens supervervelend gaan doen. En dan de spurt naar het vliegtuig. Ze zijn nog volop aan het boarden. We zijn er als eerste van de groep. Ze moeten wel eventjes wachten maar uiteindelijk zit iedereen op het vliegtuig. Joepi we gaan naar huis. En onze bagage, waar zou die zijn? Ongeloofelijk maar waar. De valiezen die in Zaventem als eersten op de transportband komen, zijn die van Hobo reizen. Eind goed, al goed!
We hoeven niet met de trein naar huis, we worden afgehaald door Edmond. Super!!!!