WEST-AMERIKA
RONDREIS WEST-AMERIKA
10 juli 2008
Ieder jaar zaten we met onze neus in de reisbrochures te dromen van een verre reis. Doordat we echter de voorbije jaren tussen de bakstenen zaten was een verre reis niet direct een optie. Nu dit echter, op schilderen na, achter ons ligt konden we weer beginnen dromen. Zouden we het dit jaar niet eens doen. Met de goedkope dollar was de keuze vlug gemaakt: we gaan naar Amerika. Koen heeft al 3 keer een rondreis gemaakt in Amerika en wou er zeker nog eens terugkeren.
Welke streek willen we bezoeken? Het westen? Het Oosten? Het moet zeker een georganiseerde reis zijn daar we zelf niet graag lange afstanden met de wagen rijden. Uiteindelijk kiezen we voor Western Discovery uit de brochure van Jetair ‘Noord-Amerika’: een klassieke rondreis van 15 dagen langs de grote nationale parken. Koen heeft de meeste parken al eerder bezocht maar het is zolang geleden dat hij dit niet erg vindt.
10 juli 2008
Eindelijk is het zover. Vandaag begint onze reis naar Amerika. Onze vlucht vertrekt om 10:00 u naar Atlanta., daar stappen we over op een vlucht naar Los Angeles. We zijn al om 6:30 u in de luchthaven. Na een klein ontbijt gaan we naar de balie om in te checken voor vlucht DL 125 van Delta Airlines.
Het is enorm beveiligd: paspoortcontrole, een uitgebreide vragenlijst:. ze moeten zelfs weten wie de valiezen gemaakt heeft. We zitten mooi op schema, om 10:20 u gaan we de lucht in. Alles verloopt normaal, tot we in Atlanta aankomen. Aankomst voorzien om 13:40 u plaatselijke tijd (Belgische tijd: 19:40 u). Onze vlucht naar L.A. vertrekt om 16:15 u, dus tijd genoeg. Echter, we kunnen niet landen wegens het slechte weer, ’thunderstorms’. Na 1 uur rondcirkelen moeten we uitwijken naar een andere luchthaven, Knoxville, om te tanken. Met uiteindelijk 5:30 uur vertraging kunnen we toch voet aan land zetten in Atlanta. Het is dan plaatselijke tijd 19:00 u (onze tijd 01:00 u).
Dan volgt het aanschuiven bij de douane waar we onze 2 wijsvingers mogen laten scannen en een mooi foto’tje laten maken. Daarna onze koffers van de band halen om ze 50 meter verder, terug op een andere band te zetten. Hopelijk zien we die nog terug. Nadat we op onze kousen door de veiligheidscontrole zijn gewandeld, komen we in de vertrekhal waar we vaststellen dat onze vlucht naar Los Angeles al vertrokken is. We worden doorverwezen naar de balie van Delta Airlines. Helaas staan we daar niet alleen, want samen met ons hebben vele anderen ook hun vlucht gemist en moeten een nieuwe vlucht boeken. We krijgen de raad via interne telefoons contant op de nemen met Delta Airlines en te zeggen dat we een reflight naar L.A. willen boeken. De lange wachtrij aan de balie gaat niet vooruit en we besluiten dan inderdaad te bellen. Aan de telefoons staat niemand te wachten. Ik heb al vlug iemand aan de lijn. De eerstvolgende vlucht naar L.A. is de dag nadien om 16:15 u. Daar zijn we niet gelukkig mee. Op een vroegere vlucht is geen plaats meer, maar worden we wel als standby geboekt. Dat wordt een lange nacht.
We zien echter op het vertrekbord dat er ’s avonds om 20:30 u een vlucht was naar L.A. die nog steeds niet vertrokken is. Het is ondertussen reeds 23:30 u. Het is in een andere gate, bereikbaar met de shuttle. We haasten ons naar daar. En inderdaad als we daar aankomen is de vlucht nog steeds niet vertrokken. We laten ons ook hier als standby opschrijven, je weet maar nooit. Het is ons gelukt, als ze om 01:30 u binnen te boarden kunnen we als laatsten mee. Koen zit vooraan in het vliegtuig, ik achteraan maar we zijn al blij dat we tenminste op een vliegtuig richting Los Angeles zitten.
Uiteindelijk komen we met 9 uur vertraging aan in LA (03:00 u plaatselijke tijd). Met al die tijdsverschillen weet ik nog amper, hoe laat het is en welke dag we zijn. En eten hebben we ook al een tijdje niet gedaan. Gelukkig was onze bagage reeds voor ons in LA en staat de shuttle van het hotel op ons te wachten. Om half 4 komen we dan in ons hotel Hacienda waar een brief van de reisgids op ons ligt te wachten: welkom in LA, om 06:30 u gingen we gewekt worden. Veel slapen was er dus niet meer bij.
11 juli 2008
Na een kort nachtje kan onze rondreis beginnen. Op het briefje van de reisgids staat er waar we in de buurt kunnen ontbijten. We kiezen voor IHOP, waar we lekker Amerikaanse pannenkoeken kunnen eten. Dan zijn we klaar om te vertrekken. We maken kennis met onze chauffeur Jim, onze reisgids Ilse en een deel van de groep. De rest van de groep komt pas morgen.
Vandaag rijden we naar het zuiden richting Mexico. San Diego ligt net ten noorden van de grens en heeft een bijzondere mooie ligging aan de zee. Het is de tweede grootste stad van Californië. De stad werd in 1869 door Spaanse missionarissen gesticht. Het was de eerste in een rij van nederzettingen langs de Californische kust. San Diego heeft een zeer goede natuurlijke haven en is mede hierom een belangrijke uitvalsbasis voor de Amerikaanse marine aan de westkust. Onderweg geeft Ilse uitleg over de bezienswaardigheden en andere bijzonderheden.
Eerst stoppen we voor een kort bezoek bij het oude stadsgedeelte (Old Town). Dit historische park is gewoon een toeristische trekpleister en stelt niet zo veel voor. Daarna volgt een stadsrondrit door het hedendaagse San Diego met aansluitend een bezoek aan Seaport Village met de houten huisjes, hoofdzakelijk restaurants en winkeltjes. Aan de rondvaart in de haven nemen we geen deel.
In de late namiddag keren we terug naar Los Angeles. Na de douche en een aperitiefje in het hotel gaan we op zoek naar een restaurant. We kiezen voor Denny´s aan de overkant van het hotel. Niet echt een aanrader. Om half 10 ben ik al uitgeteld. Koen wil nog, via internet in het hotel, het thuisfront onze wedervaren laten weten en duikt dan ook zijn bed in.
12 juli 2008
Los Angeles – Palm Springs – Phoenix
06:00 u ´smorgens opstaan, 07:00 u valiezen aan de deur en om 08:00 u wijzelf aan de bus. Dit is ons regime voor de rest van de rondreis, behalve op onze vrije dagen. We gaan deze keer ontbijten bij Starbucks rechtover het hotel. Het is onze eerste kennismaking met Starbucks. De koffie kan je kiezen, zowel de smaak als de hoeveelheid, en er is de mogelijkheid tot broodjes, koeken, vers fruitsap enz. Lekker.
Vandaag is onze groep voltallig: we zijn met 37, voor iets meer dan de helft zijn het Nederlanders. Ilse stelt voor elke dag van plaats te wisselen in de bus. Elke dag 2 rijen voor- of achteruit. Zo zit iedereen eens voor en achter in de bus, en is iedereen content. Er is gedurende de reis 1 Nederlands koppel dat zich toch elke dag vooraan in de bus weet te manoeuvreren. Op het eind van de reis lukt dit niet meer, iedereen heeft ze ondertussen door.
Vanochtend verlaten we Los Angeles en gaat de reis in oostelijke richting verder naar de woestijn. Het wordt vandaag een lange rit. Eens we Los Angeles verlaten hebben, wordt het landschap algauw dor en stenig. We passeren ook 1 van de drie windmolenparken in Californië. Onderweg zijn we gefascineerd door de reusachtige supertrucks die hier rondrijden.
We stoppen voor een kleine pauze in Palm Springs. Omdat het mondaine Palm Springs in de woestijn ligt, is het er altijd zonnig weer. In de zomer lopen de temperaturen tot ver boven de 40 graden op. De gemiddelde dagtemperatuur in Palm Springs in de zomer ligt zo rond de 43 a 44 graden, maar temperaturen rond de 50 graden graden zijn in Palm Springs eerder regel dan uitzondering.
’s Winters is het er iets kouder met temperaturen van 22 graden tot soms wel boven de 30 graden Celsius. Door het gunstige klimaat trekt de stad vooral in de winter veel toeristen die voornamelijk uit Los Angeles komen. Rond deze tijd van het jaar is er niet veel te beleven.We gaan op zoek naar een frisse pint maar helaas is er nog geen enkele bar open. We moeten ons tevreden stellen met een koffie.
Na een korte stop rijden we verder. In de bus is het heel stil, bijna iedereen zit te knikkebollen. De jetlag laat zich voelen. In de namiddag steken we de Colorado Rivier over naar Arizona. Deze rivier is de belangrijkste bron voor water in dit gebied. Juist aan de grens stoppen we bij een Burger King voor de lunch. We zien nu ook de eerste Saguaro cactussen, de beroemde iconen van de zuidwestelijke woestijn. Tegen de late namiddag arriveren we in ons hotel. Deze avond is er mogelijkheid om in het hotel te eten. Veel is hier in de omgeving ook niet te beleven. ’s Avonds liggen we opnieuw vroeg in ons bed.
13 juli 2008
We kunnen ontbijten in het hotel maar het is vrij duur. Er is ook een winkeltje/bar waar we koeken, koffie en fruitsap kunnen kopen. We zijn één van de eersten en worden direct bediend. De meesten van onze groep vinden het ontbijt ook te duur en kiezen voor het winkeltje met als gevolg een lange rij wachtenden.
Na het ontbijt rijden we verder in noordelijke richting en verlaten het laaggelegen woestijngebied. We rijden nu Centraal-Arizona door en komen aan in het mooie en sprookjesachtige Red Rock Country. Het hoogtepunt is hier het kleine stadje Sedona, waar veel kunstenaars en gepensioneerde Amerikanen wonen. Voor een lunch is het nog te vroeg dus kopen we hier een broodje voor onderweg.
We verlaten Sedona en rijden door de Oak Creek Canyon naar het Colorado plateau en de Grand Canyon. Het Nationale Park wordt door de kloof in twee helften verdeeld, die hemelsbreed 16 kilometer van elkaar zijn verwijderd. Maar als je met de auto van de zuidzijde (de South Rim) naar de noordzijde (de North Rim) wilt rijden, dan moet je een afstand van maar liefst 315 kilometer afleggen! De Grand Canyon bestaat uit gelaagd bezinkingsgesteente waarin over een periode van vele miljoenen jaren een enorme kloof is uitgeslepen door de Colorado Rivier.
We bezoeken de Grand Canyon vanaf de South Rim. Bij het uitkijkpunt – Mather Point – kunnen we een eerste blik werpen op de Grand Canyon. Dat uitzicht is werkelijk onvoorstelbaar! Het is onmogelijk om dat te beschrijven. Het is zo mooi, zo groot, zo overweldigend! Dat moet je gewoon zelf gaan zien. Zelfs op foto’s of op video is dat niet te vangen, het blijft een slap aftreksel van de werkelijkheid. De Colorado rivier, de kracht die dit sprookjesachtige gebied gecreëerd heeft, lijkt nu onbelangrijk in deze enorme canyon. Bright Angel Point is onze volgende halte, eveneens met een prachtig uitzicht. We zien hier een condor rondvliegen.
In de late namiddag maken we een helikoptervlucht boven de Grand Canyon. We moesten op voorhand ons gewicht doorgeven en worden ter plaatse nog eens gewogen, zodat het gewicht in de helikopter goed verdeeld zit. Samen met 2 Duitse vrouwen worden we naar de helikopter gebracht. Ik zit met een klein hartje te wachten. De pilote blijkt een jonge vrouw te zijn en ze stelt ons direct op ons gemak. De vlucht valt reuzegoed mee. Nu zie je ook pas goed hoe bijzonder dit gebied is. Na 30 minuutjes staan we terug op de grond.
Juist voor zonsondergang rijden we nog eens naar de rand van de Grand Canyon. Door de beweging van de zon wordt een schaduwspel gecreëerd en veranderen ieder uur de kleurschakeringen van de rotsen. Tijdens de zonsondergang is dit prachtig. Het is nog even afwachten of we dit schouwspel gaan zien. We staan allen vol verwachting te kijken. Er is een onweer op komst en er hangt een grote zwarte wolk voor de zon. Maar we hebben geluk. Net voor de zon achter de rotsen zal verdwijnen, komt ze vanachter de wolken tevoorschijn. Het is schitterend. We zien alle schakeringen van rood en oranje.
Terug in het hotel nemen we vlug een douche want we zijn uitgehongerd. We kunnen ook hier in het hotel eten. Bij het verlaten van onze kamer moeten we langs buiten naar het restaurant. Het is ondertussen beginnen regenen. Dit was één van de topmomenten van de reis. Het heeft mijn verwachtingen nog overtroffen. Prachtige dag!
Hotel: Quality Inn and Suites
14 juli 2008
Grand Canyon – Monument Valley – Page
Deze ochtend rijden we na het ontbijt nog een laatste keer naar de Grand Canyon. We stoppen aan het uitkijkpunt “Desert View”. Daarna rijden we naar het oosten richting Painted Desert.
Painted Desert dankt zijn naam aan de gekleurde (zand)steen formaties die rode, paarse en bruine tinten aannemen, onder andere afhankelijk van de lichtinval die gedurende de dag verandert. We stoppen om enkele foto’s te nemen en rijden dan verder tot in Kayenta waar we stoppen om te eten, helaas al weer in een hamburgertent. Maar andere keus is er niet, tenzij brood of fruit kopen in een warenhuis.
Na de middag zetten we de weg verder waarbij we het grootste indianenreservaat van het land binnenkomen: het Navajo Indianen Reservaat. Onderweg zien we hier en daar “hogans”. Dat zijn traditionele navajowoningen die nu minder gebruikt worden. Het is een soort iglo gemaakt van klei met enkel 1 deur naar het oosten en geen ramen.
Het noordelijke deel van het reservaat langs de grens van Utah en Arizona staat bekend als Monument Valley. Dit landschap met de rode rotsformaties is vooral gekend door de vele westerns die hier gedraaid werden. Het Navajo reservaat is niet toegankelijk voor toeristen, behalve als je meegaat met een rasechte Navajo-indiaan. Hij neemt je mee in een oude schoolbus, zonder ramen, voor een hobbelige en stoffige tour van een dik uur.
We hebben een bus gevraagd voor 25 personen maar ze komen af met een bus voor 22 personen. Tellen is niet hun sterkste kant. Uiteindelijk na 3 pogingen geraken we toch aan onze bus voor 25 personen. Het uitzicht is spectaculair en we wanen ons midden in een western. Het uurtje is veel te rap om maar we moeten ons spijtig genoeg haasten.
In de regen rijden we daarna verder naar Page waar we overnachten. Voor we gaan eten doen we eerst nog inkopen bij de plaatselijke supermarkt. Eten doen we in een Mexicaans restaurant. Het regent nog steeds een beetje maar het is nog niet afgekoeld. En zo is het al terug tijd om ons bed op te zoeken.
Hotel: Best Western Page Inn
15 juli 2008
Page – Bryce Canyon National Park
Vandaag moeten we ons uurwerk een uurtje verzetten. Het tijdsverschil met België is nu 8 uur. Kort nadat we uit Page vertrokken, steken we de Glen Canyon Dam over, de laatste van de grote dammen die gebouwd werd om het krachtige water van de Colorado onder controle te houden. We houden een korte stop aan het streng beveiligde bezoekerscentrum en een beetje verder stoppen we aan Lake Powell.
Vandaag rijden we de staat Utah binnen. Gisteren waren we ook al eventjes in Utah in Monument Valley. De eerste stad die we tegenkomen is Kanab, welke bekend staat als een populaire locatie voor het filmen van westerns. Het is nog te vroeg voor de lunch dus houden we hier een koffiepauze.
Ten noorden van Kanab ligt een nieuw natuurwonder van het Colorado Plateau: Bryce Canyon National Park. De vereende krachten van wind, water en ijs hebben een complex landschap van rotsachtige pilaren in allerlei vormen en maten geschapen. Deze rotsformaties staan bekend als Hoodoos. De Hoodoos creëren een doolhof van allerlei vormen en kleurschakeringen van oranje tot lichtrose tot oker. Vooraleer we het park binnenrijden, stoppen we eerst bij ons hotel. De valiezen worden al uitgeladen en we kunnen naast het hotel in een burgerrestaurant lunchen. Daarna rijden we het park binnen. Koen ziet er al naar uit. Hij vindt dit het mooiste park.
We stoppen op 3 verschillende uitkijkpunten. Bij het derde uitkijkpunt staat een wandeling op het programma: van Sunset naar Sunrise. Of was het omgekeerd? De wandeling is lastig maar zeer de moeite waard. Naar beneden gaat gemakkelijk. We bevinden ons snel in de diepe regionen van de canyon, met aan weerszijden metershoge rotsen. Na een mooie wandeling gaat de tocht terug naar boven. Onze fysiek laat toch wat te wensen over. Puf puf. Terug in het hotel springen we vlug onder de douche zodat we kunnen gaan eten. Eerst nog eens langs de winkeltjes in het hotel en dan in het restaurant gaan aanschuiven.
Hotel: Best Western Ruby’s Inn
16 juli 2008
Bryce Canyon – Zion National Park – Las Vegas
Vandaag rijden we in zuidelijke richting naar Zion National Park. Deze 900 meter diepe Canyon werd uitgeslepen door de Virgin Rivier. De naam Zion is afkomstig van de mormonen, een religie (vooral in Utah gevestigd) vergelijkbaar met de volgelingen van Jehova. “Zion” is mormoons voor een plek van rust en veiligheid. Tijdens een wandeling zien we een kleine waterval. Lang vertoeven we hier niet want we moeten nog een eindje rijden voor we ons hotel bereiken en deze avond staat een avondtour op het programma.
We hebben een kleine panne met de bus: de airco werkt niet meer. Het wordt al vlug heel warm in de bus.
Na de natuurwonderen van de laatste dagen, kan niets een groter contrast zijn dan de gokstad Las Vegas. Deze stad was oorspronkelijk opgericht als een agrarische nederzetting. Het is hier snikheet. We zijn blij dat we in het hotel airco hebben. De kamer is een van de minste die we al gehad hebben. Vlug een douche, een pizza eten in het hotel en we zijn klaar voor de avondtour. De stad die nooit gaat slapen wordt een spectaculaire sprookjeswereld zogauw de zon achter de wolken verdwijnt. Elk casino doet zijn best om nog nog iets specialer te zijn dan alle andere casino’s. In hotel “The Venetian” wordt Venetië nagebouwd. In de lobby van het Bellagio hangt aan het plafond over een oppervlak van 190 m² een indrukwekkende compositie van meer dan 2000 handgeblazen glazen bloemen, “Dale Chihuly’s Fiori di Como” genaamd.
De grote hotels hebben ook een uitgebreid winkelcentrum met duur klinkende namen. Hier doen we enkel aan windowshopping. Bijna elke paar maanden wordt er wel iets nieuws toegevoegd aan Las Vegas. Onderweg naar het oudste deel van Las Vegas zien we ook de bekende Weddingchapels waar zelfs nu trouwlustige koppeltjes rondlopen.
Terug in het hotel willen ons geluk ook eens beproeven op de speelkasten. We hebben toch wel 3 hele dollars verspeeld. Het is eens leuk maar het smaakt niet naar meer. Na nog een laatste drankje gaan we slapen. Morgen een vrije dag, dus we moeten niet vroeg opstaan.
Hotel: Circus Circus
17 juli 2008
Vandaag is het onze eerste rustdag. We mogen uitslapen, hoera!
Helaas, uitslapen lukt niet. Om 7 u liggen we al beiden wakker. We nemen dan maar de tijd om ons te goed te doen aan het uitgebreide ontbijtbuffet in het hotel.
We zien dat er in het casino van het hotel, op dit vroege uur, toch al mensen blackjack aan het spelen zijn. Ongelooflijk! Als we het hotel buitenkomen worden we al overvallen door de warmte. We wandelen over de ‘strip’, doen een terrasje en zoeken dan toch de verkoeling van een winkelcentrum op. We bezoeken o.a. het winkelcentrum van het hotel Bellagio.
Het thema van het hotel is de Italiaanse plaats Bellagio langs het Comomeer gelegen. Voor het hotel ligt het “Comomeer” waarin een groot aantal fonteinen zijn gemonteerd. De aanleg van deze fonteinen, die tot 70 meter hoog spuiten, heeft 53 miljoen dollar gekost. De “Fountains of Bellagio” dansen synchroon op de muziek. Overdag komt het minder tot zijn recht maar ’s avonds is het heel mooi.
Door de ganse dag rond te slenteren en de warmte zijn we ’s avonds doodmoe. Van ons plan om ’s avonds het Hard Rock Café op te zoeken komt niets in huis. We liggen nog vroeger dan anders in ons bed.
18 juli 2008
Las Vegas – Death Valley – Mammoth Lakes
Vandaag rijden we doorheen de Mojavewoestijn de staat Californië binnen. De Mojavewoestijn of in het Engels de Mojave desert bestrijkt een groot gedeelte van zuidelijk Californië en kleinere gedeelten van Utah, zuidelijk Nevada en het noordwesten van Arizona. De woestijn is vernoemd naar de wereldberoemde indianenstam Mohave en beslaat een oppervlakte van 57.000 km². Een groot gedeelte van de woestijn bestaat uit aarde en niet uit zand. In het zuiden wordt de woestijn begrensd door een gedeelte van de Tehachapi Mountains, de San Gabriel Mountains en de San Bernardino Mountains. In de woestijn leven tussen de 1750 en 2000 verschillende soorten dieren en planten, waaronder de bijzondere “Joshua Tree”.
We rijden naar één van de vreemdste landschappen ter wereld: Death Valley. Vanaf Zabriskie Point kunnen we het panorama van deze eindeloos lijkende vallei aanschouwen met onder andere Badwater en Telescope Peak. We komen hier op het laagste punt van onze reis: 86m onder zeespiegel. Het is hier gloeiend heet, 112° F (45° Celcius) volgens de buschauffeur. We maken een kleine wandeling om een foto te maken en zoeken daarna terug de airco in de bus op.
We rijden verder in noordwestelijke richting en komen oog in oog te staan met een bijna onoverkomelijke barrière, de Sierra Nevada. Het is soms griezelig rijden met naast de weg diepe ravijnen. In de namiddag stoppen we in een klein dorpje, Lone Pine, waar we in een echte Amerikaanse saloon iets kunnen drinken. Onder de 18 jaar mag je niet binnen en daar zijn ze streng op. Een van de kinderen die er bij waren, kwam aan de deur naar zijn ouders kijken maar kreeg al direct te horen van de cafébazin dat hij niet mocht binnenkomen. Overdreven!? Binnen in de saloon zien we reclame hangen voor het nieuwe Belgische Beer: Budweiser.
Na onze verfrissende pint rijden we verder. Het is ondertussen een groot verschil met het landschap nu en het landschap van deze morgen. De woestijn heeft plaats gemaakt voor de bergen. In de oostelijke hoek van de Sierra Nevada ligt het populaire ski-oord Mammoth Lakes. Zelfs in deze tijd zien we op de hoge bergtoppen nog sneeuw liggen. Ons hotel is een ander dan voorzien. Het zijn eigenlijk appartementen. Heel ruim en mooi. Het is wel eventjes wachten op onze bagage. Daarna gaan we op zoek naar eten. Verder op in de straat vinden we een gezellig restaurantje. Er is nog juist plaats voor 2 personen. Het lekkerste dat we tot nu toe in Amerika gegeten hebben.
Hotel: Mammoth Mountain Inn – The villa lodging
19 juli 2008
Mammoth Lakes – Yosemite National Park
Deze ochtend stoppen we eerst aan de plaatselijke supermarkt om eten te kopen voor deze middag. Als we terug willen vertrekken weigert onze bus alle dienst. Uiteindelijk krijgt Jim en een van onze medereizigers (een Nederlandse truckchauffeur) hem terug aan de praat. Naar mate we dan verder rijden blijkt dat de bus een ‘klein’ probleem heeft: een sensor werkt niet voldoende en daardoor heeft de bus problemen om bergop te rijden. Dit is natuurlijk niet erg praktisch aangezien we midden in de bergen zitten.
We rijden via de oostelijke zijde de Sierra Nevada over (tegen 15/u) en rijden dan Yosemite National Park binnen via de Tiopa Pass, het hoogste punt (ruim 3000 meter) van de gehele rondreis. We hebben een spectaculair uitzicht met hier en daar wat sneeuw op de bergtoppen. Om het verkeer achter ons te laten passeren, er hangt inmiddels een flinke rij auto’s achter ons, stoppen we eventjes aan een meer. Hoog in de bergen en toch een prachtig meer.
Langzaam afdalend rijden we naar het meeste populaire gedeelte van dit park: Yosemite Valley. Massieve granieten rotswanden torenen duizenden meters boven deze rustige vallei uit. We maken ook een wandeling van ongeveer 1 mijl om enkele sequoia´s te bekijken. Bergaf was niets maar bergop was net iets minder, nog lastiger dan in de Bryce Canyon! Puf puf…. Achteraf vonden we het eigenlijk ook de moeite niet waard.
We zien watervallen, rivieren, meren en massieve granieten formaties zoals Half Dome en El Capitan, de hoogtepunten van de middag. Op de steile rotsen zien we een paar klimmers hangen.
Het is weekend en daardoor ook heel druk. Voor inwoners van San Francisco is dit niet zo ver. In de late namiddag rijden we verder naar ons hotel. Het landschap verandert, we laten de bergen en de natuurparken achter ons. Met onze panne zijn we niet zo goed opgeschoten en het is reeds na 19 u eer we in ons hotel aankomen. Gelukkig is er de mogelijkheid om in het hotel te eten. Na een aperitiefje in de bar kunnen we aanschuiven in het restaurant. Lekker gegeten! Om de avond af te sluiten drinken we nog een glas wijn in de bar in het gezelschap van een Nederlands koppel.
Hotel : Doubletree Hotel Modesto
20 juli 2008
Yosemite National Park/Modesto – San Franciso
We zien ook hier één van de drie windmolenparken in Californië. Als we over de Oakland Bay Bridge rijden krijgen we het eerste uitzicht over San Francisco. Helaas hebben we het niet getroffen met het weer: 18° en laaghangende wolken. San Francisco is hier echter voor gekend. Meer kans op slecht weer dan op goed. De mist ontstaat doordat in het binnenland (Arizona, Nevada, Utah en dergelijke) de temperatuur in de zomer hoog oploopt.
De warme lucht die hierdoor opstijgt wordt aangevuld door lucht vanaf zee – beter gezegd; vanaf de Grote Oceaan. Deze lucht is vanzelfsprekend veel kouder. De wisselwerking tussen koude en warme lucht zorgt onder andere voor mist en neerslag.
De stad is gebouwd op niet minder dan 43 heuvels. Tijdens een stadsrondrit zien we de bezienswaardigheden. We maken ook een één-uur durende rondvaart. We varen hierbij naar de Golden Gate Bridge en rond het beroemde eiland Alcatraz.
Aan pier 39 eten we bij the Boudin Bakery een lekker broodje waarna we onze stadsrondrit met de bus verder zetten.
We stoppen aan the Lombard Street. De straat staat bekend als de meest bochtige straat van de wereld, hoewel dit slechts een klein stukje van de gehele straat betreft. Het stukje is slechts één huizenblok lang, maar telt acht scherpe haarspeldbochten. Het is eigenlijk ontstaan uit noodzaak, om de natuurlijke 27 graden helling te reduceren, daar deze te steil was om er met voertuigen te rijden. Het stukje dat we te voet gaan, is inderdaad heel steil en heel lastig! Daarna rijden we verder naar The Golden Gate Bridge. We maken ook een kleine wandeling op The Golden Gate Bridge.
Tijdens de avondtour maken we een ritje aan boord van de bekende Cable Car. Dan gaan we naar Chinatown voor een wandeling door de straten van dit gedeelte van de stad. Daarna gaan we met de ganse groep eten in een Chinees restaurant. Om de avond te eindigen willen we nog iets gaan drinken maar in de buurt van het hotel is er niet direct iets te vinden. Het is hier niet zo´n gezellige buurt. Ons hotel vind ik ook wel het minste dat we gehad hebben. Morgen mogen we ons nog eens uitslapen. Hopelijk…
Hotel: Holiday Inn Civic Center
21 juli 2008
Vandaag hebben we een vrije dag. Het is toch gelukt om wat langer te slapen. We ontbijten niet in het hotel maar gaan naar een starbucks, juist om de hoek van het hotel. Daarna zijn we klaar om te stad in te trekken.
We nemen de tram naar Pier 39 en Fisherman´s Wharf. Fisherman´s Wharf is een oude zeeliedenbuurt die veranderd is in een bezienswaardigheid. Er zijn veel authentieke visrestaurants en hedendaagse trendy cafés. Op Pier 39 is ook een Hard Rock Café en Koen wil nog een authentieke T-shirt van het Hard Rock Café kopen. We drinken er een lekkere cocktail. Nadien gaan we terug bij Boudin Bakery een broodje eten. Pier 39 staat ook bekend om de zeeleeuwen die hier liggen te zonnen.
De wolken zijn weer talrijk aanwezig maar toch zien we vandaag af en toe de zon. In de namiddag nemen we de tram richting Union Square. In dit district vind je de mooiste winkels. Nadat we onze portemonnee een beetje dunner hebben gemaakt is het tijd om ons wat te verfrissen zodat we kunnen gaan eten. We gaan opnieuw in Chinatown eten.
22 juli 2008
San Francisco – Monterey/Carmel – Big Sur – Pismo Beach
San Francisco zit deze morgen weer onder een dik wolkendek. We verlaten San Francisco en reizen in zuidelijke richting verder door Silicon Valley. Na amper 10 min rijden richting binnenland laten we de mist al achter ons. Silicon Valley staat bekend om de grote verzameling computerbedrijven waaronder Hewlett Packard, Apple Computers en Intel.
Na San Jose in het zuiden van Silicon Valley gepasseerd te hebben, keren we terug naar de Stille Oceaan naar het schiereiland Monterey. Aan de kustlijn hangt er opnieuw mist, maar niet zo erg als in San Francisco. Langs de kustlijn zien we hier op verschillende plaatsen zeehondjes. We rijden verder naar het idyllische Carmel dat bekend staat om haar charmante huizen, kunstgallerijen en unieke winkels. We gebruiken hier het middagmaal.
Na de lunch rijden we vervolgens zuidelijk langs de kust van Big Sur over de beroemde Pacific Highway 1. Deze weg staat bekend voor de Redwood bomen, de kleine baaitjes met zandstranden en de fantastische vergezichten.
Op een van die zandstranden treffen we een ganse kolonie zee olifanten. Zij komen ieder jaar naar dit strand voor de paring. Nu liggen ze er alleen maar loom bij. In het begin van onze vakantie was deze weg nog afgesloten wegens zware bosbranden.
Een paar dagen voor we passeerden werd hij terug opengesteld maar toch zien we hier en daar nog de aanwezigheid van de brandweer. Op sommige plaatsen is de verwoesting door brand enorm.
Als we aankomen in het hotel wordt ons een drankje aangeboden. Dat is leuk, het bevordert ook de samenhorigheid in de groep. We besluiten daarna allen samen, toch het grootste deel van de Belgen, te gaan eten. Veel keuze is er niet in de omgeving: ofwel een Japans restaurant ofwel een keten genaamd, Denny’s. We kiezen toch maar voor Denny’s. De eetcultuur van de Amerikanen stelt niet zo veel voor. We willen in de bar van het hotel nog iets drinken maar die is helaas al gesloten. Toch een leuke avond gehad.
Hotel: The Mission Inn
23 juli 2008
Pismo Beach – Santa Barbara – Los Angeles
Deze ochtend krijgen we in het hotel een gratis ontbijt aangeboden in buffetvorm. We rijden daarna verder naar Santa Barbara waar met palmbomen begroeide wegen grenzen aan witte zandstranden. Eerst stoppen we aan het missiegebouw en daarna bezoeken we het plaatselijke gerechtshof.
Voor de lunch is het nog te vroeg maar op een terrasje kunnen we, onder een stralend zonnetje, genieten van de Spaanse architectuur van deze stad.
Deze namiddag rijden we verder naar Los Angeles en maken we een stadsrondrit , inclusief Hollywood, de Sunset Strip en Beverly Hills.
In Hollywood was de rode loper uitgerold. Nee, niet voor ons maar voor de première van ‘The X-files: I want to believe’. Beveiliging alom. Er stond ook een lange rij, vooral meisjes en jonge vrouwen, aan te schuiven in de hoop een blik te werpen op David Duchovny.
We rijden langs Beverly Hills want mag je er met de bus niet in. Ze willen daar geen ‘gluurders’. Daarna nog een korte stop op rodeo drive voor wat windowshopping. Op het eind van de straat bevindt zich het hotel ‘Beverly Wilshire Hotel’ bekend van Pretty Woman met Richard Gere.
Dan nog een laatste stop op het strand Venice Beach waar wij enkele rare figuren zien.
En zo zijn we reeds aan het eind gekomen van onze rondreis. Na het maken van onze valiezen hebben we met de groep afgesproken voor een aperitiefje, eten en een laatste drankje. Een deel van de groep (de minderheid) gaat naar huis, andere blijven nog een paar dagen of reizen door naar Hawai. Wij vertrekken voor het tweede deel van onze vakantie naar New York. Ook Guido en zijn gezin reizen naar New York.
Hotel: The Hacienda